Ghouse กล่าวว่าเขารู้สึกประหลาดใจกับขนาดของสมาคม "ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการวิเคราะห์ทั้งสองคือการกลายพันธุ์ที่สูญเสียการทำงานนั้นเป็นอันตรายมากกว่าตัวแปรทั่วไป หมายความว่าพวกมันเลียนแบบการเปลี่ยนแปลงที่มักเกิดจากยา" เขากล่าว "เราเชื่อว่าผลกระทบที่แท้จริงนั้นใกล้เคียงกับความสัมพันธ์ของการกลายพันธุ์ที่สูญเสียหน้าที่มากกว่าความสัมพันธ์ที่แปรปรวนทั่วไป เมื่อใช้ยาสแตติน คุณจะมีการยับยั้งโปรตีนนั้นเกือบสมบูรณ์ และเมื่อคุณมีการกลายพันธุ์ที่สูญเสียหน้าที่ คอเลสเตอรอล คุณยังมีความสามารถในการผลิตโปรตีนนั้นลดลงอย่างมากอีกด้วย" ตามที่ผู้เขียน ข้อจำกัดที่สำคัญอย่างหนึ่งของการศึกษาคือ แม้ว่าการมีตัวแปรทางพันธุกรรมเหล่านี้ก่อให้เกิดความเสี่ยงตลอดชีวิตสำหรับการพัฒนาของต้อกระจก ความเสี่ยงนั้นไม่ควรได้รับการประเมินเช่นเดียวกันกับผู้ที่เริ่มใช้ยาสแตตินในภายหลังเมื่อได้รับยาสแตตินที่มีผลกระทบในเชิงบวก อาจมีโดยการลดระดับคอเลสเตอรอลในเลือด จำเป็นต้องมีการประเมินเพิ่มเติมเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้ในการทดลองทางคลินิกเพิ่มเติมเพื่อยืนยันการค้นพบนี้ Ghouse กล่าวว่า "ความสัมพันธ์ของเราสะท้อนให้เห็นถึงการรักษาตลอดชีวิต ในขณะที่การรักษาด้วย statin มักเกิดขึ้นในภายหลัง" Ghouse กล่าว "อย่างไรก็ตาม มีผู้ป่วยบางกลุ่มที่ได้รับการวินิจฉัยว่ามีคอเลสเตอรอลสูงในวัยเด็กและเริ่มการรักษาด้วยยา statin ตั้งแต่อายุยังน้อย เพื่อให้สามารถระบุและติดตามอย่างใกล้ชิดมากขึ้นสำหรับต้อกระจก" การศึกษาได้รับทุนสนับสนุนจาก BRIDGE -- Translational Excellence Programme, The John and Birthe Meyer Foundation, The Innovation Fund Denmark (PM Heart), NordForsk และ Hallas-Møller Emerging Investigator